این نتیجه از آنجا حاصل شد که اعضای این گروه تصمیمی می‌خواهند بگیرند که پیامدهای زیادی برایشان خواهد داشت؛ بنابراین از چند نظر دچار اختلاف هستند:
اول؛ اعضای این گروه به یک اندازه برای اعمال تحریم‌ها علیه ایران آمادگی ندارند؛ چرا که بر کارایی تحریم‌هایی که در قبال ایران اعمال می‌شود، تردید دارند. توجه داشته باشیم که هرگاه قطعنامه تندی علیه ایران صادر شد، غرب و آمریکا، با رونمایی ایران از دستاوردهای جدید هسته‌ای روبه‌رو شدند.
دوم؛ سؤالی کلی که هم‌اکنون بر فضای کلی نشست‌های 1+5 حاکم است، این است که آیا این نوع برخوردها( اعمال تحریم‌ها)، می‌تواند ایران را به کشورهای دیگری که برخوردهایی از این نوع، درباره آنها جواب داده است شبیه‌سازی کند یا خیر؟ پاسخی که آنها بدان رسیده‌اند «خیر» بوده است.
سوم؛ غرب و آمریکا برای حل مشکلات‌شان در افغانستان و عراق، نیازمند ایفای نقش ایران در منطقه هستند. کشوری مانند انگلیس می‌داند که نگاه ایران به مناسبات خارجی اش نگاهی در قالب یک بسته است و اگر در موضوعی مثل موضوع هسته‌ای برخورد تندی با ایران صورت بگیرد ممکن است ایران در اجلاس لندن شرکت نکند و یا آنها را در حل مسائلی که در منطقه گریبانگیرش هستند، تنها بگذارد.
مجموع این مسائل تعلل 1+5 در اعمال تحریم‌های بیشتر علیه ایران را توجیه می‌کند، به‌خصوص اینکه جمهوری اسلامی ایران یک خط قرمز را در مبحث هسته‌ای برای خود مشخص کرده و آن این است که فناوری هسته‌ای اش در زمینه صنعتی و علمی گسترش یابد.
سایت فوردو که راه افتاد، یک پیام داشت و آن اینکه از این پس ایران در هر جایی می‌تواند سایت راه‌اندازی کند و در دانشگاه‌های مختلف داخلی‌‌اش، هم از لحاظ نرم افزاری و هم از لحاظ سخت افزاری به این توانایی رسیده است که فناوری هسته‌ای را بومی کند.
پیش‌تر غرب و آژانس در قالب آژانس، همکاری‌هایی را صورت دادند و با صدور قطعنامه‌ای سعی کردند ایران را از استدلال‌هایی که در قالب اساسنامه آژانس و ان‌پی‌تی بدان‌ها استناد می‌کرد خلع سلاح کنند ولی واقعیت این است که از زمانی که در شورای حکام توافقی صورت گرفت تا پرونده ایران به شورای امنیت ارسال شود، نگاه ایران به این شورا از زاویه حقوقی خارج و به‌عنوان یک نهاد سیاسی به این شورا نگریسته شد.
نکته آخر اینکه نباید گمان کنیم که غرب و آمریکا از تلاش‌هایشان برای اعمال فشار علیه ایران دست برخواهند داشت؛ به این خاطر که ما به‌طور معمول کسانی را نداریم که در نشست‌های 1+5 دفاع راهبردی از ایران بکنند؛
یعنی حتی محاسبه اینکه چین و روسیه می‌توانند از ایران دفاع راهبردی بکنند، محاسبه‌ای است که به استناد شواهد تاریخی معمولا غلط از آب درآمده است؛ تنها کاری که این
دو کشور انجام می‌دهند این است که سر 2 موضوع زمان صدور قطعنامه و تعدیل مفاد قطعنامه‌ها چانه‌زنی کنند، پس باید منتظر نشست‌های بعدی و تلاش‌های بیشتر غرب علیه ایران باشیم.
* عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس
